Γράφτηκα στον Μαραθώνιο της Αθήνας του 2019 γιατι θα ήταν ο πρώτος που θα έτρεχε η (μεγάλη πια) μικρή μου αδερφή Αλεξία, και ήθελα να είμαι εκεί όταν θα τον τερμάτιζε. Αλλά επέλεξα να τον τρέξω (όπως τον έτρεξα τέλος πάντων) με την ομάδα της “σχεδίας”, γιατι με συγκινούνε οι προσπάθειες της να βοηθήσει τους συνανθρώπους μας που παλεύουν με την φτώχια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό· με εμπνέουν οι επιτυχίες της, αλλά πάνω απ’ όλα με έχει εντυπωσιάσει το πολύ υψηλό επίπεδο που πάντα τηρεί σε όλες της τις προσπάθειες: είτε πρόκειται για το περιοδικό δρόμου, το σχεδία art ή πιο πρόσφατα τον πολυχώρο “σχεδία home“.

Έτσι λοιπόν οι “Χαμούληδες”, δηλαδή η Αλεξία (42.2χλμ), ο Νίκος (5χλμ λόγω τραυματισμού), ο Δημήτρης (42.2χλμ), ο Φλάβιο (42.2χλμ), η Δήμητρα (10χλμ) κι εγώ (42.2χλμ) είμασταν 6 από τους 285 δρομείς που μαζί με την Ομάδα Ειδικών Αποστολών της “σχεδίας” συμμετείχαμε στην μεγάλη γιορτή που λέγεται Αυθεντικός Μαραθώνιος!

Για τους μήνες της προπόνησης τί να πω; πολλά, πάρα πολλά μοναχικά χιλιόμετρα, άλλος (οι περισσότεροι) κάτω από τον ήλιο του ελληνικού καλοκαιριού και άλλος μέσα από την βροχή του αγγλικού. Με τις επιτυχίες μας, τις αμφιβολίες μας, τις προπονήσεις που δεν βγαίνανε και τις άλλες στις οποίες πετάγαμε· με τον ενθουσιασμό και το άγχος του πρώτου μαραθώνιου για τους μισούς, και την εμπειρία και τον στωικισμό για όσους είχαν ξανατρέξει την κλασσική και ξέραμε τί σημαίνει. Με τους στόχους μας, τις ελπίδες μας και τις αμφιβολίες μας ο καθένας, αλλά πάντα μια ομάδα, να αλληλοϋποστηριζόμαστε στα κάτω μας, και να γιορτάζουμε μαζί τα πάνω μας! Και από κοντά οι άνθρωποι της “σχεδίας”, οι φίλοι που δεν ξέραμε ακόμα πως είχαμε!

1. Πέμπτη: πάρτυ με ζυμαρικά

Τους είχαμε συναντήσει σύντομα στο παρελθόν, και είχαμε διατηρήσει επαφή μαζί τους, αλλά άλλο να ανταλλάσσεις email με κάποιον και άλλο να μοιράζεσαι ένα πιάτο μακαρονάδα και λίγο κρασάκι μαζί του… Και αυτό ακριβώς κάναμε στο Pasta Party του περιοδικού, την Πέμπτη πριν τον αγώνα. Αυτό πραγματοποιήθηκε, για πρώτη φορά φέτος, στο “σχεδία home“, στην συμβολή της Κολοκοτρώνη και Νικίου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Ήταν η πρώτη φορά που μας δινόταν η ευκαιρία να δοκιμάσουμε το “φαγάκι”, όπως στοργικά ονομάζουνε τις δημιουργίες της κουζίνας τους, και δεν απογοητευτήκαμε: κι αν η μακαρονάδα του pasta party (δύο επιλογές, με κιμά ή λαχανικά) δεν ήταν από το σταθερό τους μενού, οι γεύσεις ήταν προσεγμένες και με ενδιαφέρουσες νότες που μαρτυρούσαν φροντίδα για αυτό που κάνανε (θα δοκιμάσω κι εγώ να βάλω γλυκάνισο στον κιμά την επόμενη φορά που θα φτιάξω!)

Παρέα στο pasta party μας έκαναν επίσης και οι Σπύρος Λογοθετίδης (δρομέας υπεραποστάσεων σε δυσμενείς συνθήκες) και Πέτρος Παρθένης (πάνω από 20 χρόνια τριαθλητής και εμπνευστής του WeSwim), οι οποίοι μας μίλησαν για τις δραστηριότητές τους στον χώρο του αθλητισμού αλλά και της κοινωνικής προσφοράς.

Αλλά όσο καλή και αν ήταν η παρέα, παραμονές αγώνων το κρασάκι και το ξενύχτι έπρεπε δυστυχώς να περιοριστούν: μαζέψαμε λοιπόν τους αριθμούς και τα πακέτα συμμετοχής μας στους αγώνες, το πολύ καλόγουστο τεχνικό μπλουζάκι της ομάδας της “σχεδίας” και το δώρο που κέρδισα στην κλήρωση που έγινε (ένα πολύ ωραίο επαναχρησιμοποιούμενο ποτήρι Keep Cup, το οποίο έχει ήδη κατάσχει η Δήμητρα!) και μαζευτήκαμε.

2. Παρασκευή – Σάββατο: ανάβουμε μηχανές…

Τις επόμενες ημέρες κάναμε από ένα πολύ σύντομο τρέξιμο φορμαρίσματος, ο καθένας μας την παραμονή του αγώνα του (δηλαδή την Παρασκευή η Δήμητρα που συμμετείχε στο 10ρι του Σαββάτου και το Σάββατο οι υπόλοιποι που θα τρέχαμε στους αγώνες της Κυριακής). Για την Δήμητρα κι εμένα που ζούμε πια στην Αγγλία και είχαμε κάνει όλην μας την προπόνηση εκεί, ήταν και μια ευκαιρία να προσαρμοστούμε στις συνθήκες της Αθήνας… Αμέσως αισθανθήκαμε την ζέστη και την υγρασία, αλλά είναι ωραίο αυτό το τελευταίο τρέξιμο πριν τον αγώνα… Η προπόνηση έχει πια τελειώσει, ο αγώνας δεν έχει αρχίσει ακόμα, και είναι σαν ένας σύντομος απολογισμός των εβδομάδων που προηγήθηκαν και νοητικής προετοιμασίας για τον αγώνα που έρχεται.

• 

• 

Η αλήθεια είναι πως και οι δυο μας χρειαζόμασταν να κάνουμε “restart”, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να συγκεντρωθούμε μόνο στην επόμενη ημέρα: Ο τελευταίος μήνας προπόνησης της Δήμητρας βασιζόταν στο ότι θα είχε μόλις τρέξει τον πρώτο της ημιμαραθώνιο και θα είχε μερικές εβδομάδες να επανακάμψει και να κάνει προπονήσεις σε ρυθμό 10χλμ πριν τον αγώνα της Αθήνας. Δυστυχώς ο ημιμαραθώνιος εκείνος ακυρώθηκε λόγω καιρικών συνθηκών, αυτός με τον οποίο θα τον αντικαθιστούσε (την επόμενη εβδομάδα) επίσης ακυρώθηκε 40′ μετά την προγραμματισμένη έναρξή του και τέλος την τρίτη εβδομάδα βγήκε και έτρεξε 21.1 χλμ μόνη της, σε αγωνιστικό ρυθμό. Πέρασε δηλαδή τον τελευταίο μήνα σε ένα συνεχές φορμάρισμα για έναν αγώνα που δεν ήξερε πότε θα ερχόταν, και έπρεπε να διατηρήσει τον εαυτό της σε υψηλό επίπεδο προετοιμασίας αλλά με χαμηλή κόπωση…

Αντίστοιχα εγώ είχα τρέξει τον μαραθώνιο του Snowdonia δύο μόλις εβδομάδες πριν την Αθήνα (πρώτη φορά που θα επιχειρούσα δύο τέτοιους αγώνες απανωτά), και τα πλάνα μου για ξεκούραση, γιόγκα και πολλές διατάσεις ανάμεσα από τους δύο αγώνες είχαν ήδη εκτροχιαστεί από τον Φίλιππο να είναι κρυωμένος και να θέλει τον μπαμπά του κάθε βράδυ (αν και είναι συνήθως εξαιρετικά καλόβουλος, περνάει φάσεις που πρέπει να είναι η Δήμητρα αυτή που τον νανουρίζει κι άλλες εγώ)… και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Δήμητρας, δεν υπήρχε βράδυ ανάμεσα από τους δύο αγώνες που να έχω ξεκουραστεί σωστά.

Αυτά τα αναφέρω προφανώς εν είδη ιστορικού, και χωρίς καμία διάθεση αυτοοικτιρμού: Θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό που μπορώ μέσα σε 16 ημέρες να τρέξω σε δύο μαραθωνίους σε αντικριστές γωνιές της Ευρώπης· και το να σηκώνομαι από το αναπαυτικό μου κρεβατάκι γιατι ο γιός μας έχει συνάχι και τίποτα σοβαρότερο είναι ένα “πρόβλημα” που πολλοί θα αρπάζαμε και με τα δυο μας χέρια, αν μας προσφέρετο (κι εγώ επίσης).

3. Σάββατο: δεκάρι υπό το σεληνόφως

Αλλά πίσω στους αγώνες μας: Για πρώτη φορά ο αγώνας των 10χλμ έγινε το Σάββατο απόγευμα, κι αυτό στην αρχή μας ξένισε λίγο, αν και εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε εμπνευσμένη απόφαση: Ο ήλιος έδυε και την θέση του πήρε ένα ολόγιομο φεγγάρι· με τον Φίλιππο στους ώμους είδαμε την Δήμητρα στην εκκίνηση, και μέχρι να διασχίσουμε τον Εθνικό Κήπο για να φτάσουμε στην τελική ευθεία της Ηρώδου Αττικού είχανε ήδη ανάψει τα φώτα της πόλης, το Καλλιμάρμαρο είχε φωταγωγηθεί και η βραδιά είχε μια λάμψη που – κακά τα ψέματα – οι πρωϊνοί αγώνες δεν έχουν…

Πιάσαμε ένα πόστο δίπλα από το περίπτερο της “σχεδίας” στο πάρκο των χορηγών και εμψυχώναμε τους δρομείς που περνάγανε μπροστά μας, παρακολουθώντας παράλληλα και την πορεία της Δήμητρας (και των άλλων δικών μας που τρέχανε) στο app της διοργάνωσης. Ακόμα κι αν την ίδια δυστυχώς δεν την είδαμε να περνάει (τα προγνωστικά του app δεν λάβανε υπ’ όψιν το φορτσάρισμά της στα τελευταία χιλιόμετρα!), λάτρεψα το πως ο δίχρονος Φίλιππος ενθάρρυνε και ζητωκραύγαζε κι ο ίδιος τους δρομείς που περνάγανε· και αισθάνθηκα χαρούμενος που το να παρακολουθεί αγώνες δρόμου έχει γίνει ήδη τόσο κομμάτι της ζωής του – μακάρι σύντομα και το να τους τρέχει!

(Σημ: έβαλα τις προάλλες να δω τα στιγμιότυπα από τον τελευταίο αγώνα της τοπικής μας Leicester City, και βλέποντας τους ποδοσφαιριστές στην οθόνη με ρώτησε: “Daddy, are they runners?”)

Εν τω μεταξύ η Δήμητρα είχε τερματίσει σε χρόνο 58′ 46”, συνθλίβοντας τον στόχο της μίας ώρας που είχε θέσει πριν από τις αναβολές των αγώνων της, και μάλιστα σε μία δύσκολη διαδρομή σαν της Αθήνας!

4. Κυριακή: η μέρα που τα είχε όλα…

Η μέρα άρχισε όπως όλες η μέρες μαραθωνίου: ξυπνητήρι σε ώρα που δεν αρμόζει σε Κυριακή, ντους, διπλή μερίδα porridge με διπλό καφέ, ντύσιμο, τελευταίο έλεγχο των πραγμάτων μας και στον δρόμο. Είχαμε κανονίσει να μείνει η αδερφή μου στο σπίτι που μέναμε στο κέντρο ώστε να πάμε μαζί στα πούλμαν στο Σύνταγμα, και η Δήμητρα με τον Φίλιππο θα μένανε στους γονείς της, μήπως κοιμόμασταν όλοι καλύτερα… Αλλά ποιός κοιμάται καλά πριν από μαραθώνιο;

Δεν ξέρω αν ήταν η αϋπνία ή τα γεράματα, αλλά η αλήθεια είναι πως μου φταίγανε όλα από την στιγμή που φτάσαμε στο σημείο της αφετηρίας: Ο κόσμος, που μου φάνηκε πολύ περισσότερος από την τελευταία φορά που είχα τρέξει την κλασσική (2014), σε σημείο που οι υποδομές να μην μπορούνε να πια ανταπεξέλθουν, ο αφηγητής στο μεγάφωνο που μας έβαλε να παραδώσουμε σάκους 25′ πριν το προγραμματισμένο, μέχρι και ο αριθμός μου που μου έπεφτε από την μπλούζα μέσα στο block της εκκίνησης…

Παρ’ όλα αυτά προσπάθησα να απολαύσω την γιορτή όσο μπορούσα και να μπω στο πνεύμα. Για λίγο τα κατάφερα, αστειεύτηκα με άλλους δρομείς στο block, και με μία Αγγλίδα (τουλάχιστον φορούσε φανέλα αγγλικού συλλόγου) που προσπαθούσε να αποφύγει τους νερόλακκους γύρω από τον Τύμβο: είχε ρίξει μια μπόρα με το που διασχίσαμε την γραμμή της εκκίνησης, η οποία μας ανακούφισε μεν προσωρινά, αλλά μόνο μέχρι να ξαναβγεί ο ήλιος και ο βρεγμένος δρόμος να αρχίσει να στεγνώνει κάτω από τα πόδια μας, αυξάνοντας την αίσθηση της υγρασίας! Αλλά η εντονότερη μνήμη μου από την αρχή του αγώνα, και μιλάμε για τα πρώτα 10 χλμ, είναι να τρέχω με τα μάτια μου να τσούζουν από την νύστα και τα γόνατα μου να πονάνε… Δεν έχω ξανανιώσει τόσο άγρυπνος σε αγώνα, ούτε στον μαραθώνιο του Λονδίνου το ’17, που τον έτρεξα όταν ο Φίλιππος ήταν μόλις 4 μηνών.

Την βλέπετε την διάθεσή μου αγαπητοί αναγνώστες, ακόμα και τώρα, κοντά έναν μήνα μετά: Δεν θα σας επιβαρύνω άλλο λοιπόν με περιγραφές και διηγήσεις ενός αγώνα που δεν ήμουν σε θέση να απολαύσω, αλλά θα αρκεστώ στο να μεταφέρω μερικές εικόνες που έκαναν μέχρι κι έναν γκρινιάρη δρομέα σαν κι εμένα να χαμογελάσει:

• Όπως την παρέα Ιταλών δρομέων με τους οποίους περάσαμε τον περισσότερο αγώνα μαζί (ενίοτε μπροστά τους, συνήθως τους ακολουθούσα). Στις ανηφόρες από το 16χλμ και μετά, εκεί που τα πράγματα σοβαρεύουν, η κουβεντούλα και οι πλακίτσες έχουν κοπεί και οι ανάσες αρχίζουν να ακούγονται πιο δυνατές, ένας τους άρχισε να… τραγουδάει! Όπως τρέχανε κοντά-κοντά ο ένας στον άλλον, αυθόρμητα ο ένας τους, ψηλός, μελαμψός στο δέρμα, με φανέλα σκούρα κόκκινη και – αν δεν με γελά η μνήμη μου – από σικελικό σύλλογο, άρχισε να τραγουδάει το Albachiara του Vasco Rossi! Και όχι μια και δυο στροφές, ούτε λαχανιασμένα, αλλά ολόκληρό τραγούδι, καθαρά και μελωδικά! Πρέπει να μην ήταν η πρώτη φορά που τραγουδούσε ενώ έτρεχε, γιατι κανένας δικός του δεν το σχολίασε, παρά συνεχίσανε να τρέχουνε σαν να μην συνέβαινε τίποτα! Και εκείνην την στιγμή θυμήθηκα τον Eliud Kipchoge, που όταν δυσκολεύουν τα πράγματα χαμογελάει – αλλά ούτε αυτός δεν είχε το κουράγιο (ή την αφέλεια) να το ρίξει στο τραγούδι στα 30-πολλά χιλιόμετρα του Βερολίνου το 2018 ή του Ineos 1:59 φέτος!

• Τα παιδιά, με τα μετάλλια από τους τοπικούς αγώνες στον λαιμό να κάνουνε high-five με τους δρομείς: αυτό γίνεται στους περισσότερους αγώνες φυσικά, αλλά έχει μια άλλη αξία όταν και το παιδί έχει μόλις τερματίσει τον δικό του αγώνα· κάνει την σχέση πιο ισορροπημένη και τα μπράβο αμοιβαία! Και μου αρέσει η εικόνα της διαδρομής του μαραθωνίου ως ένα κολλάζ από παιδικούς αγώνες, δίνει μια συνέχεια στον χρόνο όσο και τον χώρο.

• Η μόνη άλλη ευχάριστη έκπληξη ήταν η παρουσία της Μαρίας και του Μπάμπη με τα παιδιά τους (νομίζω – ειχά περάσει το σημείο που ήξερα τί ακριβώς συνέβαινε γύρω μου!) ανάμεσα στο Πεντάγωνο και την γέφυρα Καλατράβα! Δεν τους περίμενα να έρθουν, και με βοήθησε πραγματικά η απροσδόκητη παρουσία τους σε εκείνο το προχωρημένο σημείο του αγώνα…

• Το μελανότερο φυσικά σημείο, πολύ περισσότερο από τις δικές μου αμελητέες γκρίνιες, ήταν το πέρασμα από το Μάτι… Δεν χρειάζονταν οι μαύρες σημαίες να θυμίσουν τί ακριβώς έγινε εκεί, και στις παραλίες δίπλα μας, και δεν νομίζω να έμεινε κανένας δρομέας (Έλληνας τουλάχιστον, που να ήξερε τα γεγονότα) ασυγκίνητος…

Με αυτές και χιλιάδες ακόμα εικόνες ολοκληρώσαμε και το 41ο χιλιόμετρο, και μπήκαμε τον μακρύτερο τερματισμό που έχω δει ποτέ σε αγώνα! Το λατρεύω αυτό στην κλασσική, πως δηλαδή εκεί που σε άλλους αγώνες τερματισμός θεωρούνται τα τελευταία 100 με 200 μέτρα, στην Αθήνα το “πάρτυ” κρατάει από την Βασιλίσσης Σοφίας και για όλο το μήκος της Ηρώδου Αττικού, μέχρι και την γραμμή του τερματισμού, μια απόσταση δηλαδή άνω των 800 μέτρων!

Εννοείται πως σε αυτό το τελευταίο χιλιόμετρο η κατήφεια και η κούραση είχαν πια περάσει, ένιωθα πάλι πως πέταγα (αν και είμαι σίγουρος πως δεν έδειχνα καθόλου να πετάω) και πέρασα την γραμμή του τερματισμού με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό μου!

Με το μετάλλιο (του δέκατού μου μαραθωνίου!) στον λαιμό, και προσπαθώντας να μην ενδώσω στις μυρωδιές από τα υπαίθρια σουβλατζίδικα που είχαν στηθεί σε όλον τον Εθνικό Κήπο, περπάτησα μέχρι το περίπτερο της “σχεδίας” να συναντήσω την Δήμητρα και τον Φίλιππο, με την Αιμιλία από το περιοδικό (οπού έμαθα πως είχα κερδίσει και δεύτερο δώρο σε κλήρωση που έγινε μεταξύ των μαραθωνοδρόμων). Εκεί περιμέναμε νέα από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας: Ο Νίκος είχε σκίσει στο 5ρι το πρωΐ, ενώ η Αλεξία και ο Φλάβιο φλερτάρανε με τις 4 ώρες (και θα τις πιάνανε άνετα, αν δεν είχαν ξεκινήσει από το τελευταίο μπλοκ, με τον συνωστισμό που αυτό συνεπάγεται). Ο Δημήτρης δυστυχώς είχε κι αυτός ταλαιπωρηθεί, αλλά ως γνήσιος “Χαμούλης” και πολυμαραθωνοδρόμος είχε σφίξει τα δόντια και συνέχισε μέχρι τέλους!

Και κάπως έτσι τελείωσε… Ένα πρόγραμμα προπόνησης 3^ων μαραθωνίων μέσα σε 6 μήνες (Πράγα, Snowdonia, Αθήνα). Κι αν ο τελευταίος αγώνας δεν μου βγήκε όπως ακριβώς θα τον ονειρευόμουνα, τουλάχιστον… βγήκε! Και εξάλλου, όπως είπαμε και στην αρχή, το νόημα αυτού του μαραθωνίου δεν ήτανε η δική μου επίδοση, αλλά να γιορτάσουμε τον πρώτο των… πρωτάρηδων, Αλεξίας και Φλάβιο. Και στον δρόμο βγήκε φοβερό προσωπικό ρεκόρ 10χλμ της Δήμητρας, η συμμετοχή μας στην εξαιρετική προσπάθεια που κάνει η “σχεδία” και μια καινούργια παρέα φίλων: Σας ευχαριστούμε για όλα, Δώρα, Αιμιλία, Κορίνα, Σπύρο και Χρήστο!

Και τι χρειάζεται κανείς μετά από 314 ημέρες προπόνησης και τρεις μαραθώνιους; Μα “φαγάκι” φυσικά! Κι έτσι, 8 κουρασμένοι ενήλικες και 4 εξαντλημένα πιτσιρίκια, κατευθυνθήκαμε για μια ακόμα φορά στο “σχεδία home”…