Του αυτοκινήτου μου

Είχα κάποτε ένα Saxo…

Και τι δεν είχα κάνει με αυτό το αυτοκίνητο! Και μην φανταστείτε, ένα χιλιοτετρακοσάρι ήταν, ούτε καν το 1.6 VTS… Αλλά είχε το έλεγε η ψυχή του! Πολιτεία – Πυρηναία – Πρέστον ήταν γι’ αυτό μια μπουκιά δρόμος! Και μάγκικα, έβγαινε από τον αυτοκινητόδρομο (αχ αυτή η διαδρομή Μιλάνο – Bologna, όλος ο αυτοκινητόδρομος με 150 χαω και ο Ιταλικός ήλιος να δύει στον καθρέφτη!) για να περάσει τις Άλπεις στα περάσματα (οκ, αυτό ήταν την προηγούμενη μέρα)… Το διαδέχτηκαν ένα Scirocco, μία 320 saloon, ένα Mazda 6, μία 320 tourer και τώρα η 520 επίσης tourer. Τα ταξίδια, πραγματικά ταξίδια όμως, που έκανε το Saxouδάκι δεν τα έχει κάνει κανένα από τα μεγαλύτερα, σοβαρότερα, «γρηγορότερα» αυτοκίνητα… Η μοναδική φορά που έχω δεί βελόνα να ξεπερνάει την μέγιστη ταχύτητα στο καντράν!

Με γνώρισε νέο φαντάρο σε σκοπιά και με άφησε να έχω κερδίσει το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής μου, και αυτό, αυτός, πάντα δίπλα μου. Από το «τα παρατάω όλα και φεύγω» του Οκτωβρίου του 2001… αλλά τι λέω, πολύ νωρίτερα! Κάτι αναβάσεις στο φυλάκιο του Υμηττού με τις πάντες και την Joplin στο cd (περίεργο πως στα 20-κάτι δεν κοιμάσαι δυο βράδυα και ούτε που το καταλαβαίνεις, ενώ στα 40-κάτι ξυπνάς μες το βράδυ για 10’ και είσαι κομμάτια την υπόλοιπη εβδομάδα…), κάτι εξορμήσεις στην Πελοπόννησο (από Αχλαδόκαμπο και Καιάδα φυσικά: βιαζόμουν να φτάσω, αλλά…), Μελαγκάβι, το assessment centre στις εσχατιές της Ευρώπης που τα άλλαξε όλα, η μετακόμιση… η ομίχλη στην Τοσκάνη, τα ξεραμένα φύλλα στην παράκαμψη πριν την πρώτη άφιξη στα Πυρηναία (είμασταν πολύ γρήγοροι και έπρεπε να δώσουμε χρόνο στο άγημα υποδοχής…)

Το «είμαι με κάποιον άλλον» που άκουσα πριν διασχίσω την Ευρώπη για… τρίτη φορά; Και που δεν μου ξαναπέρασε από το μυαλό μέχρι μετά τα διόδια του Ασπροπύργου (τόσα χιλιόμετρα… τόσα να δεις, να γευτείς… με τον χάρτη στο κάθισμα του συνοδηγού – τόσα ταξίδια, κανένας απ’ όσους το υποσχέθηκαν δεν ήρθαν – και τις σημειώσεις της διαδρομής με σελοτέιπ στο τιμόνι: ίσως από τις τελευταίες διαδρομές που έγιναν πριν τον τυφλοσούρτη του GPS). Πάντα, αλλά ποτέ μόνος.

Η επιστροφή (1.821 χλμ από το Bari σε 18 ώρες – δεν με έπαιρνε ο ύπνος), η συγχρονισμένη οδήγηση με ένα λευκό 106 στο πάρκινγκ του τελεφερίκ στην Πάρνηθα, φυάλες κατάδυσης στο πορτπαγκάζ, το βιός μου όλο με τα καθίσματα ριγμένα, τον Dash 3 μηνών σκυλάκι… την νυν γυναίκα μου στην πρώτη της επίσκεψη… πόσα άλλα που δεν γράφονται… χιόνι, γλύστρες στην κάθοδο από Gavarnie… Γυρνώντας την γιαγιά μου στο Παρίσι σε αγώνα δρόμου με την φυάλη του οξυγόνου της… το τηλεφώνημα με το που φτάσαμε από τον Eric να μου λέει ψύχραιμα πως τον βάζουν σε τεχνητό κώμα…

Αν ήμουν ο μισός άντρας απ’ ότι ήταν το Saxo αυτοκίνητο – και είναι ο Dash σκύλος – θα ήμουν ο σπουδαιότερος άντρας που έχει πατήσει σε αυτήν την γη!

(spoiler alert: δεν είμαι)

Αλλά όλα έχουν ένα κόστος, έτσι δεν είναι; And

Wild men who caught and sang the sun in flight,

And learn, too late, they grieved it on its way,

σκουριάζουν τα ψυγεία τους και σβήνουν οι μηχανές τους όταν πέφτουν οι στροφές κάτω από τις 1.000 (ή ήταν 1.500; δεν κατάλαβα ποτέ!). Αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν, με τονωτικά στο ντεπόζιτο και περισσή καρδιά κάτω από το καπό, ξανά-διασχίζουν ηπείρους (κάθετα αυτήν την φορά), για τα τελευταία Χριστούγεννα στα Πυρηναία…